Sağ - sol takıntım vardı. Birine olan diğerine de olmalı-ydı. (Hala var gerçi) Misal bi elimin parmağı ıslanınca diğer elimin aynı parmağını da ıslatmadan duramazdım. Bir kolum acıyorsa diğerinin aynı yerini çimdikler acıtırdım.

Çok benzer takıntılarım vardı benim de, hocam.

Küçük yaşlarda oyuncakları kendime vurup sonra demek sen bana vurursun he diyip yerden yere vururdum

küçük yaştayken koltukların üstünde zıplayıp yastıklarla dövüşürdüm

Battal Gazi, Malkoçoğlu vs olacağım diye üstüme giydiğim her şeyi eşofmanımın içine sokup evdeki atkılardan kendime kuşak yapardım. Çizmelerim olması için eşofman ya da içliklerimin paçalarını da çorabımın içine sokardım. Sonra o koltuk senin bu koltuk benim atlardım Biz de süper kahraman sevdası bunlarla hasıl oldu işte

Yeminlerime sadık bir çocuktum. Gittiğimiz piknikte bazen ''burada sevdiğim hiçbir şeyi yapmayacağıma yemin ederim'' gibi bir cümle kurardım. Muazzam acı verici olmasına rağmen kimseye bir şey demeden tüm ısrarlara rağmen -zorunda kalırsam kırıcı bir şekilde cevap vererek- hiçbir oyun, etkinlik bi çocuk için ne keyifliyse hiç birine katılmazdım.

Dört ayaklı ve 5-6 cm lik oyuncaklarımla pek çok farklı oyun oynardım. Bazen bir keçi sürüsünü canlandırırdım. Min 50 dört bacaklı oyuncağı keçi olarak görür seçtiğim 3 tanesini çoban köpeği bir çoban bir eşek vs. Bu gün bana saçma gelen şey ise bu sürüyü otlayacakları 5-10 metre uzakta ki yere her birini tek ten 2-3 cm oynatarak götürmem. Çoğu kez yolculuk esnasında ilginç bir şey yaşamazlardı.